Nickee verloor haar partner aan zelfdoding. Ze waren 7 jaar samen, en zij werd op haar 30e weduwe terwijl ze nog een hele toekomst voor zich had.
Ik kwam met mijn auto de straat in en zag de ambulance staan.
De voordeur stond open, en vrienden uit de buurt kwamen op mijn auto af.
Terwijl de motor van de auto nog draaide, rende ik naar de voordeur.
Daar stond allemaal politie. Toen dacht ik: “Hij heeft een poging gedaan”, maar het bleek al definitief.
Zijn moeder had hem ’s morgens gevonden.
“We zouden ons er doorheen slaan.”
Hij verlaat ons
Toen ik hem leerde kennen, vertelde
hij heel open dat hij twee keer een
psychose had gehad.
Ritme en regelmaat waren belangrijk.
Hij werkte halve dagen op een sociale werkplaats.
Dan kwam hij thuis en ging eerst een uur slapen.
We hielden er rekening mee dat het niet te druk werd, en dat ging goed.
Hij hoorde op een gegeven moment dat iemand
die hij van vroeger kende zelfmoord had gepleegd.
Hij kon het moeilijk loslaten, want deze jongen
wilde toch genieten van het leven?
Daarom gingen we samen naar Thailand.
Helaas ging het daar niet goed.
Hij kwam in een psychose, en we zochten hulp.
Vanaf dat moment ging het op en af.
Terug in Nederland werd hij opgenomen.
Toen hij ontslagen werd, voelde ik nog de angst
en onzekerheid. ‘Zou het echt goed gaan?’
Hij had ontzettend veel last van bijwerkingen van de medicatie.
En hij maakte zich zorgen of ik wel bij hem zou blijven.
Ik vond het lastig om ’s morgens het huis uit te
gaan en hem achter te laten.
De avond voor de zelfdoding zeiden we
nog dat we ervoor zouden gaan.
We zouden ons er wel doorheen slaan.
De dag erna kwam ik thuis met de ambulance voor
de deur. Zijn dood kwam alsnog onverwachts.
Die dag veranderde alles.
Als een waas
Daarna was alles als een waas.
Toch voelde ik ook direct een rust, hij hoeft niet meer
te strijden. Ik weet dat ik de eerste nacht
iets van 2 uur heb geslapen en toch functioneerde ik.
Ik wilde alles zelf regelen.
Zijn afscheid was heel mooi en warm.
Zelfdoding zit in de taboesfeer
Mensen reageerden met een schok.
Wat ik moeilijk vond, was dat het ondanks
alles als een donderslag bij heldere hemel
kwam. Het was moeilijk om hulp te vragen.
Gelukkig waren er mensen waarbij ik vaker
terecht kon om mijn verhaal te delen.
Een intens jaar
Het eerste jaar na zijn overlijden was het
meest intens. Die muziek is van voor het
overlijden, die muziek is van daarna.
Liedjes die herinneringen oproepen,
gewoon door de teksten.
Of die keer dat ik een filmopname terugkeek
en ik hem ineens weer zag.
En het antwoordapparaat met zijn stem erop.
Het proces nog een keer doorgaan
Toen ik 2 jaar later mijn huidige partner
leerde kennen, was ik er net aan gewend
dat mijn tandenborstel alleen op de wastafel stond
en ontzettend bang om weer iemand te verliezen.
Het was heel fijn om verliefd te zijn
maar dus ook dubbel.
Bij de eerste kus kwamen er gelijk tranen.
Met mijn eerste partner dacht ik dat we ons
leven voor elkaar hadden. Samen oud worden en kinderen krijgen. Maar ik moest dus
opnieuw beginnen. Ik heb mazzel gehad
dat ik in mijn huidige partner iemand ontmoette die openstond voor mijn verdriet.
Helpende tips van Nickee:
Ga op zoek naar lotgenoten, bijvoorbeeld via internet. Ik vond er herkenning en raakvlakken. Het is fijn om onbeperkt te kunnen praten zonder je in te hoeven houden.
Schakel hulp in en durf dan de tijd te nemen. Ik ben een jaar lang elke week bij een maatschappelijk werkster geweest en heb mijn eigen tijd geclaimd om vrij te kunnen praten, zonder me geremd te voelen.
Vraag ook je naasten om hulp, en kijk bij wie je je verhaal kan delen. Gewoon erover praten is heel fijn. Vraag of je meerdere keren bij hen terecht kan. Dan hoef je je niet bezwaard te voelen als je weer je verhaal deelt.
Praat met mensen die iemand zijn verloren ook over de gewone dingen.
Neem de ruimte om te kunnen rouwen en dingen te kunnen regelen.
Geniet van het leven zoals het er is. Dan ligt er maar zand op de vloer. Als ik vandaag zin heb om te gaan wandelen dan ga ik wandelen en niet het huis poetsen.
Maak foto’s om vast te leggen hoe alles was. Ik maakte foto’s voordat ik iets van hem of van ons samen opruimde. Daardoor kon ik het beeld vasthouden en ook mijn gevoel volgen. Als ik iets vastpakte en het vloog naar mijn keel dan ging het nog niet in de doos en anders wel.
